پروانه سوخت شمع فرو مرد شب گذشت
ای وای من که قصه دل ناتمام ماند

نه دلی که به کسی بسپارم       نه پنجه ای که مضرابی بزنم
غم سیاه زمانه نشست بر دلم    نه نایی که فریادی بکشم
عشق و اشتیاق مرد در من        نه اشکی که سیلی بسازم
 امیدم شده ناامید چه کنم         نه یاری که شکوه ای کنم

   نو شد زمان بار دگر     سر گرفت اواز مرغ سحر