توی نگات هزار حرف نگفته داری روی لبات چقدر غنچه نشکفته داری
خیلی ها بهت میگن دوست دارن همیشه لبخندی واسه هدیه اماده داری
تقدیم به اونی که نفیس و با ارزش
کاش ادما معنی معرفت و میفهمیدن
روزها گذشت و این منم تنها نمانده حتی خاطره ای برجا
همچو درختی که خورده تبر ندارم یارای ایستادن سر پا
در فکر اینده چنان غرق شدم گم کردم راه بر گشت گذشته ها
نمی دانم چقدر فاصله است از تویی تا من از منی تا ما
تا کی باید خاموش بنشینیم چه می ماند مگر به جز صدا
دوست دارم روی لبها دیده میشه یه لب واسه بوسیدن وجود نداره